Wij vergeten niet

Eind september 2022 zag ik een nieuwsflits die mij bij de keel greep en even het beeld op zwart zette. Yannick Verdyck was bij een politie inval om het leven gekomen. Yannick woonde in Merksem, ik in Hasselt, en begin 2022 had ik nog nooit van hem gehoord. Maar zijn impact op mijn leven in die korte tijd was waanzinnig. Daarom voel ik zo’n grote betrokkenheid en ben ik nu, 1 jaar later, nog steeds in consternatie en woonde ik zijn herdenkingsplechtigheid bij.

Ik las zijn naam voor het eerst in een nummer van MacroTrends, bij een passage die betrekking had op het belang van goud en zilver in deze financiële eindtijd. Het feit dat hij in dit financieel blad, dat ik voor 200% vertrouwde, genoemd werd als betrouwbaar handelaar was voor mij voldoende om te weten dat hij degene was waar ik heen moest met mijn vragen.  

Waar en hoe ik Yannick aantrof had totaal niets weg van wat ik verwacht had. Ik werd te woord gestaan aan zijn keukentafel, pen en papier naast de pot oploskoffie. De sfeer was gemoedelijk en vertrouwen scheppend, temeer daar hij zag dat ik maar wat graag informatie wilde die hij uit de losse pols ter beschikking had. Over allerhande onderwerpen die vandaag de dag relevant zijn. Ik waardeerde het dat hij bereid was om zijn tijd aan mij te spenderen, een Limburgse, net ontwaakte moederkloek die het nest wilde beschermen en daarvoor naar Antwerpen reed. Dit komt misschien wat zelfverminderend over maar zo is het niet bedoeld. Mijn universitaire opleiding geeft mij voldoende zelfvertrouwen om met intelligente mensen te praten. Maar de kennis die Yannick had, de informatie die hij vergaard had uit boeken die een gemiddeld mens geen blik gunt en van mensen waar een gemiddeld mens geen gesprek mee kan voeren, deed mij nog maar eens beseffen dat ik de verkeerde boeken gelezen had en naar de verkeerde mensen geluisterd had.

Onderweg naar Limburg heb ik mijn man opgebeld om hem over deze speciale ontmoeting te vertellen. Ik zweette van enthousiasme en bewondering en had in mijn spraakwaterval moeite om de juiste woorden te vinden die deze bijzondere jongeman correct konden beschrijven. Ik voelde ook een diepe blijheid, een blijheid van het soort dat je voelt wanneer je weet dat je op de juiste weg zit, wanneer alles naar hetzelfde wijst en je de tekenen herkent en vol vertrouwen volgt. Ik had Yannick leren kennen en ik wist dat ik goed zat. Ik wist dat hij een waardevolle metgezel zou zijn in de weg die we allemaal te gaan hebben. Mijn hart kleurde rood, mijn schouders groeiden 2 cm en mijn borstkas kreeg meer volume, omdat ik meer vertrouwen kreeg, de angst voor de toekomst verminderde. Want ik had iemand leren kennen die met verstand van zaken, empathie en zorgzaamheid de mens kon bijstaan in haar queeste om vrijheid en rechtvaardigheid.

Met de moord op Yannick verloor ik kracht, verloor ik moed en vertrouwen. Met de moord op Yannick groeide mijn angst en boosheid. Was dit wat er gebeurt met mensen die “weten”?

Niet enkel zijn familie en naasten zijn Yannick kwijt. Wij allen, bezorgde, waakzame en wetende burgers, wij allen zijn Yannick kwijt. Wij hadden nog zoveel van hem kunnen leren maar dat mocht niet zijn. Letterlijk.

Niets dat hij in zijn leven had kunnen doen of zeggen had duidelijker aangetoond wat deze daad van de overheid heeft aangetoond. Zijn einde is het orgelpunt op alle kennis die had, op alles wat hij wist en waarvoor hij de mensen wilde behoeden.

Kan er een grotere symbolische waarde zijn dan op deze manier te sterven?

Ongewild Yannick, heb je ons met je dood nog meer geleerd dan je ooit aan je keukentafel had kunnen doen.