We moeten weg maar de paniek remt af!

Intussen zijn we al 2 maanden na onze Mexico-reis. We zaten vol plannen, ontwerpen, enthousiasme en de intentie om op korte termijn terug te gaan. Samen met de Nederlandse dame hadden we een mooi stuk grond gevonden in een gebied dat nog in volle ontwikkeling is en heel veel mogelijkheden biedt. We hadden een optie op het terrein en bij groen licht kon zij ter plaatse voor ons tekenen. Zo ver waren we al. Er zijn heel wat telefoontjes over en weer gegaan maar nog veel meer brainstormsessies tussen mijn man en mij.

Want hoewel we echt wel potentieel zagen en er ook echt zin in hadden, beseften we ook wel dat het moeilijkste stuk van ons leven plotseling vóór ons kwam te liggen in plaats van achter ons. We gaan beiden richting 50, onze kinderen zijn rond de 10 jaar en je zou denken dat we de tropenjaren nu wel gehad zouden hebben. Maar als je in Mexico helemaal opnieuw gaat beginnen, vanaf een terrein van 7ha waar nu nog volle jungle bloeit en groeit, dan weet je wat je te doen staat!

Nou ja, alles is mogelijk, en net zoals bij een huwelijk twijfel je nog tot het moment dat je voor het altaar staat. Maar als slimpie dan ook nog stopt met haar medicatie én de homeopatische ondersteuning tegelijk, dan glijdt de twijfel langzaam maar zeker af naar een full-blown “nee, dit gaan we echt niet doen”.

Want slimpie wordt weer elke ochtend wakker op het randje van paniek, slimpie sleept zich door de dag. Ik kan me niet voorstellen dat ik op een dag op het vliegtuig stap richting Mexico om daar het leven op te pakken en het hier voorgoed achter te laten. Ik ga daar in een voortdurende staat van paniek zitten. En dan? Dan kan ik geen kant uit! Daar is niks wat ik ken, geen enkel plekje waarvan ik weet dat het me na verloop van tijd kan helpen kalmeren. Geen enkel mens dat mij en mijn stoornis kent en weet hoe mij aan te pakken. Dan zit ik daar … gegarandeerd neem ik een vlucht terug en laat mijn gezin het zich uitzoeken. Want zo wanhopig ben ik wanneer ik in een paniekepisode zit.

Maar zoals altijd word ik ‘s avonds rustiger en rationeler en dan besef ik dat ik geen keuze heb 😞

Europa wordt een dystopie. Een digitale gevangenis waarin ik me beklemd, gedwongen en gebukt ga voelen. Wie zegt dat mijn stoornis hier niet net zo goed verslechtert? Zeker mijn kinderen in gedachten houdend. Ik wil hun de kans op een fijnere toekomst niet ontnemen. Ieder keer dat er een regeltje of beperking gaat komen die invloed heeft op hun bewegingsvrijheid gaat mijn luchtpijp een millimeter vernauwen.

En wat die mensen betreft die mij en mijn stoornis kennen … mijn toevluchtsoord, mijn telefoonpaal op de snelweg, mijn oase in de woestijn, die is er niet meer. Mijn zus was degene die ik belde wanneer ik weer compleet van de rooie was. Zij praatte dan met mij of kwam naar mij toe. Bleef uren bij mij zitten. Kwam de dag erna weer terug. Stuurde 10 berichten op een dag. Trok, sleurde, sleepte mij van minuut naar minuut, aan mijn kraag, aan mijn haar, aan mijn panikerende gestoorde zinnen uit de verwrongen werkelijkheid terug naar de echte wereld. Nu sleept er mij niemand meer. Nu moet ik het zelf doen.

Zal het dan een verschil maken of ik dat hier in België of in Mexico doe?

Ik weet het niet. Ik weet wél dat angst, verdriet, boosheid, allemaal lage vibraties zijn waar het slechte op teert. En ik vraag mij af of het datgene is dat mij wil tegenhouden, mij hier wil houden. Wil verhinderen dat we iets beters tegemoet gaan.

Feit is dat ik en dus ook mijn gezin, stil sta.