Via de Atlantische Oceaan richting Plan B
Ik schreef hier al over onze omweg met verhuizen dat ons gebracht heeft op het punt waar we nu zijn. Namelijk bij misschien wel de moeilijkste beslissing in ons leven. We voelen heel sterk dat we de EU moeten verlaten en dat we daar niet te lang mee moeten wachten. Maar de knoop definitief doorhakken is aartsmoeilijk.
Het begon in mei ’23 met het zien van een Fb-post die triggerde om een website te bezoeken. Deze behoorde toe aan een Nederlandse dame die met haar gezin in Mexico woont en regelmatig informatieweken ter plaatse organiseert. Mijn man had eerder al aangegeven dat we ons oog eens op Latijns-Amerika moesten richten en ik vond Mexico al aardig in de buurt komen. Verder hadden we totaal geen idee welke kant in de wereld nu eigenlijk het best zou zijn als plan B dus waarom niet Mexico eens proeven. We gingen budgetteren, vluchten vergelijken en plannen en besloten naar één van haar events te gaan in augustus.
Omdat onze kinderen wel mee zijn in onze kijk op de wereldgebeurtenissen maar nog niet in onze behoefte om weg te trekken, verkochten we hun de reis als een vakantie. Nu mochten we nog vliegen zonder speciale voorwaarden en nu draaide de wereld een beetje normaal, dus moesten we nog snel een mooie vakantie meepikken. Zeker nadat voor hun duidelijk werd dat er ter plaatse nog kinderen van hun leeftijd zouden zijn was hun enthousiasme verzekerd.
Na een reis van alles samen 18 uren, die ik van voor tot achter in paniekmodus heb doorgebracht, kwamen we aan in Cancun en werden meteen overdonderd door de enorme, vochtige hitte. De taxirit naar het hotel hoopte ik vurig dat het 30km verderop minder warm zijn, om maar even te duiden hoe zwaar het me viel. Gelukkig was het op dat moment plaatselijke tijd bedtijd en konden we de dag daarna met een fris hoofd een compleet nieuwe cultuur tegemoet. De paniek had voor mij echter iets anders in petto. Wát, dat lees je hier.
In de eerste week stonden er heel wat informatieve sessies op het programma. Onderwerpen zoals het onderwijssysteem in Mexico, de procedure bij het aankopen van een huis, nuttige en nodige verzekeringen, de immigratieprocedure etc… waren allemaal gericht op alle deelnemers. Maar … zoals we dat in de afgelopen jaren vaker hebben gezien zijn er heel veel toetsenbordhelden en wordt er heel veel gepraat over hoe we ons moeten gaan organiseren en dat soort dingen, maar als het erop aankomt blijft iedereen in z’n stulp zitten en gaan er maar weinigen tot actie over. Zo ook met het bezoek aan Mexico. Mensen die zich aangemeld hadden en samen met ons ter plaatse zouden zijn, stuurden hun kat. Het voordeel was dan wel weer dat het programma meer op onze maat bijgesneden kon worden. En daarmee veranderde het gevoel van deze reis van een oriëntatie/vakantie plotsklaps naar een veel concretere blik op de mogelijkheden die het land voor ons persoonlijk te bieden heeft. Al heel snel werd het “voor echt”.